Twee stapjes naar voren en drie stapjes terug. Soms een dag vol mooie dingen, soms een dag vol verdriet. De routine van een alledaags gezin, zonder dat er ook maar iets echt alledaags is. Elke dag opnieuw een uitdaging met pieken en dalen. Niet anders dan anderen en toch ook weer wel. Een gewoon gezin, onder bijzondere omstandigheden. Samen plannen we, delen we en maken we herinneringen. Samen beleven we en overleven we. Dat vergt inspanning, toewijding en kost soms veel energie. Of we daarbij wel een beetje aan onszelf denken? Uiteraard, maar we kunnen ons niet zoveel permitteren als anderen soms denken.
Een dagje de boel de boel laten, dat gaat heus nog wel. Een uurtje op bed als ik moe ben, is haast een zeldzaamheid, maar ik probeer het zo af en toe toch te doen. Maar de koelkast vult zich niet vanzelf en het eten komt niet zomaar op tafel wandelen. Onze bankrekening wordt niet automatisch aangevuld en onze huisdieren zijn niet zelfredzaam. Er is niemand die namens mij naar het ziekenhuis kan en wij hebben geen kinderen gekregen om de zorg uit te besteden. De wasmand zal altijd gevuld zijn en de vaatwasser zal altijd leeg moeten. De vuilniszak loopt niet zelf naar de container en de stofzuiger maakt niet uit zichzelf een rondje door alle slaapkamers.
Zo lang mogelijk een waardig leven. Kwaliteit van leven, zelfstandigheid en herinneringen creëren. Dat komt niet vanzelf, dat is een investering. Een kostbare investering, maar eentje die zich dubbel en dwars terug betaalt in de liefde die we mogen ontvangen. Dat is de keuze die wij gemaakt hebben en waarin wij steeds balanceren tussen wat kan en wat moet. We kunnen meer tijd voor onszelf nemen, maar moeten ook onze verantwoordelijkheden nakomen. We kunnen wel aan onszelf denken, maar moeten ook elke dag eten. Daarom kunnen we niet altijd wat we willen of wat er van ons wordt verwacht. Want vanaf de zijlijn lijkt het zo simpel. Ga toch even liggen en neem tijd voor jezelf! Ik hoor het zo vaak en begrijp het, maar in de praktijk werkt het gewoon niet zo. In de praktijk moeten we leven, eten, zorgen, rekeningen betalen, huishouden doen en boodschappen halen. In de praktijk wil ik er zijn voor mijn kinderen, als ze ’s middags uit school komen. En natuurlijk zou ik al onze tijd liever besteden aan alleen leuke dingen, maar leuke dingen kosten ook tijd en energie.
Daarom kiezen we bewust voor deze weg, maar kunnen we daardoor misschien niet altijd voldoen aan verwachtingen. Maar wie echt perse wil dat we wat vaker aan onszelf denken en tijd voor onszelf nemen, mag natuurlijk altijd een keer langs komen om de vaatwasser leeg te halen.
femkevanrossum 
Waar woon je?
Heel typisch ja: mijn man zei het al toen ons zoontje twee was: “Iedereen biedt aan om voor je kind te zorgen, maar dát doe je nu juist liever zelf.” Veel minder mensen bieden onopvallend een helpende hand en kruipen stiekem, zo onzichtbaar mogelijk, je leven binnen om je dingen uit handen te nemen. De was, de vuilniszak, boodschappen. Maar ze waren er destijds wel in onze omgeving, en nu het definitief foute boel is, denken wij dat die handjes er toch ook weer gaan komen. Op dit moment doen we nog gemakkelijk alles zelf, en we hopen natuurlijk ook dat dit nog lang zo blijft en tellen onze zegeningen, maar we hopen ook dat die gouden onzichtbare handjes er straks weer zullen zijn, als het niet anders meer kan. Want ja, die maken het leven net wat lichter. Ik wens je nog veel van die handjes toe.
Wat een mooie omschrijving en je slaat er de spijker mee op zijn kop. Gouden handjes, de manier van helpen.