9 oktober: Metamorfose

rupsje

Er is een leven voor en na kanker. Dat klinkt als een cliché, maar het is vaak wel de werkelijkheid. Lichamelijke veranderingen door operaties en behandelingen, zijn daarbij het meest tastbaar. Soms zichtbaar verstopt onder een pruik of een sjaal, maar vaak verscholen voor de buitenwereld en immer aanwezig voor wie de littekens draagt.

De grootste metamorfose is echter mentaal en de manier waarop iemand met kanker naar het leven gaat kijken. Dat kan een positieve verandering zijn of juist eentje waarbij de altijd aanwezige angst de boventoon voert. Het is vrijwel altijd een verandering die niet binnen kadertjes past of een duidelijke beschrijving heeft. Het zijn de kleine dingen die je voor kanker anders bekeek. Keuzes die je maakt over de toekomst, de manier waarop je op situaties reageert of gewoon een verandering van prioriteiten. Waar de één zich op een nieuwe carrière stort, moet de ander hem opgeven, omdat de gevolgen van kanker te groot zijn. Kanker veroorzaakt een verandering die we niet altijd in de hand hebben en maakt dat we grenzen verleggen.

Er is geen standaard metamorfose, maar dat er verandering plaatsvindt, is haast wel een feit te noemen. Niet altijd merkbaar; een onderhuids proces. Steun iemand die dat proces doorloopt en luister naar zijn of haar wensen. Toon begrip en accepteer de verandering, want de impact van kanker is groot. Als je omgeving dat niet erkent, kan het een proces een worsteling worden of een moeilijk proces. Geef iemand met kanker daarom de ruimte en een veilige plek. Toon begrip voor de verandering, zodat hij of zij zich veilige voelt, tijdens deze ontwikkeling.

2 Reacties op “9 oktober: Metamorfose

  1. Lieve Femke,
    Via mijn zus Hennie van hagen lees ik jou stukjes die je schrijft over jullie kanker. Wat herkenbaar voor ons die aan de zijlijn alles meemaken. Zo mooi geschreven dat ik er iedere keer weer stil van ben en me realiseer hoe dankbaar ik mag zijn als je gezond bent.
    Het steunen blijf ik doen en zal er altijd zijn voor mijn zus en in gedachten voor alles mensen die dit doormaken.
    Jou wens ik alle kracht en sterkte toe voor de komende tijd en geniet van alle kleine mooie momenten die je pad kruisen.
    Lieve groeten,
    Yvonne

  2. Zo mooi, je woorden….Na 17 jaar blijft alles knagen en moet je bij niemand meer gaan klagen. Dan hebben ze allemaal je verhalen gehoord en je ziet er toch goed uit !!! Leg nu eens een ander plaatje op….Het doet nog altijd pijn, en de bijwerkingen van al die medicatie wordt soms ondraaglijk.
    We zijn een groepje apart, en we weten het niet van elkaar,omdat we zelden ons masker afleggen!!!
    Groetjes,els

Plaats een reactie