20 oktober: Chemobrein

Er wordt tegen me gesproken, maar de boodschap dringt niet door. Iemand vraagt me wat, maar ik hoor een geluid, dus ik sla niet op wat er gezegd wordt. Er klinkt muziek, terwijl de televisie ook aan staat en ik registreer een ruis. “sorry, wat zei je nou?” of “waar had je me nou om gevraagd?”. De ruis komt en gaat, maar versterkt zodra meerdere indrukken op me af komen. Vragen en woorden, veranderen in een brei van tekst, waarvan ik het begin en het einde niet mee krijg. Ik doe handelingen uit automatisme, tenzij er teveel om me heen gebeurt. Dan loop ik naar de koelkast om melk te pakken, terwijl ik eigenlijk heel nodig moest plassen. Dan zit ik midden in een verhaal en weet niet meer waarover, zodra één van mijn kinderen mij onderbreekt voor een vraag.

Zolang er orde is in mijn leven, heb ik ook orde in mijn hoofd. Ik schrijf elke afspraak op en controleer mijn agenda. Ik functioneer en lach om mijn vergeetachtigheid. Dat is een gevolg van mijn behandelingen, die lastig is uit te leggen aan mijn omgeving. Ik kan het namelijk ook heel goed verbergen en heb trucjes ontwikkeld om vast te houden aan de orde die de ruis uit mijn hoofd verdrijft.

Chemobrain, is een bekend verschijnsel, waar ik en velen met mij last van hebben. Het hoeft niet eens perse door chemo te komen, maar het is een verzamelnaam voor de gevolgen van een traject dat je doorlopen hebt. De zorgen, de pijn, het verdriet. Kanker heeft zo’n enorme impact, dat je hersenen tijd nodig hebben om het te verwerken. Soms is het tijdelijk en soms voor altijd. Het is een stukje onmacht en het verlies van controle. Vaak verborgen gehouden uit schaamte of omdat het zo moeilijk is uit te leggen.

Ik kan mijn ruis niet uitschakelen, maar wel proberen het geluid te filteren. Dat lukt niet altijd, dus als ik een keertje kijk of ik water zie branden, dan heb ik je vraag wel gehoord, maar gewoon niet verstaan.