Terwijl de meerderheid worstelt met levensvragen, worstel ik met vragen over de dood. Dood is een inspiratiebron geworden, terwijl ik juist vastklamp aan het leven. Mijn angst voor de dood zit hem in de mensen die ik moet achterlaten. Mijn verdriet zit in het verdriet dat mijn dood zal bezorgen en het gat dat ontstaat in het leven van mijn kinderen. Ik ben niet bang om te gaan, maar wel om te vertrekken. Brengt dood mij terug bij de mensen die ik nu mis en zal ik de mensen die ik achterlaat ooit weer in mijn armen mogen sluiten?
De dood is soms ook mijn vriend, want hij heeft ook mijn ogen geopend. Door de confrontatie met mijn sterfelijkheid, ben ik anders naar het leven gaan kijken en heb ik de kans gekregen het leven met al zijn smaken te proeven. De bitterheid van het leven, maar ook de zoete smaak van het geluk. De dood heeft mij soms in zijn greep en soms durf ik mij los te worstelen en hem te trotseren. Dan laat ik zien dat ik niet bang ben en mij niet uit het veld laat slaan. Oog in oog en zonder angst.
Ik heb mijn eigen dood geregeld. Liefst zonder lijden, maar die zekerheid heb ik niet. De praktische kant en een stukje nalatenschap, omdat ik besloten heb, de dood de baas te zijn. Maar als ik dan weer proef van het leven, herinner ik me de smaak en twijfel ik er aan of ik ooit sterk genoeg zal zijn. Ik schuif mijn bittere portie het liefst aan de kant, maar weet dat er een dag komt dat mijn honger zo groot wordt dat ik zelf de allerlaatste restjes nog van mijn bord zal likken.
femkevanrossum 
Wat prachtige mooi verwoord weer Femke.
Zo ver met regelen als jij ben ik nog niet moor ook die zoektocht naar het balans erin is tussen de regels door zo herkenbaar.
X
Zo heftig… wel mooi verwoord! X
Tjonge, wat heb je dit prachtig verwoord.
Je bent heel dapper.
Ik hoop dat je lang van het leven mag blijven proeven en je de dood zo ver als mogelijk weet te houden.
Wat prachtig geschreven over zoiets moeilijk