Van één op de acht en negen per dag. Van tachtig procent naar vijfentachtig en weer terugvallen naar twintig procent. Dat zijn niet alleen mijn cijfers, maar ook die van anderen. Cijfers die we zo graag zouden veranderen of willen verslaan. Want wie wil nu die ene zijn of bij die twintig procent horen en wat zeggen cijfers je, als je juist aan de goede kant van de weegschaal staat?
Ja, ik kan morgen ook onder een bus komen of betrokken raken bij een ander noodlottig ongeval. Ik kan ook de statistieken verslaan en ja, ik weet dat de medische wetenschap steeds dichter bij een oplossing komt. Cijfers zijn veranderlijk en zeggen niets over hoe ik me voel. Ik ben geen cijfer of een nummer, maar een mens van vlees en bloed die toevallig in het verkeerde hokje terecht is gekomen. Ik voel me een pechvogel en geluksvogel tegelijk. Pech dat ik kanker heb en gelukkig, omdat ik er nog steeds ben, ondanks de cijfers.
Twintig procent kans dat ik er over drie jaar nog ben, is tenslotte nog altijd een kans en daarna zien we wel weer. Voor nu sta ik gewoon nog in het midden van de weegschaal en kan mijn lot twee kanten op rollen. Ik kan bij de tachtig procent zitten die de vijf jaar niet haalt, maar ook één van het selecte groepje gelukkigen zijn. Als ik mijn kansberekeningen zie, zie ik een glas dat halfvol is en niet het bodempje waar ik het mee doen moet. Ik nip gewoon heel voorzichtig en kijk reikhalzend uit naar degene die de veldfles draagt, waarin voldoende zit om ook mijn glas weer bij te vullen.
femkevanrossum 