Niemand heeft voor het zeggen welke last we te dragen krijgen en het is zeker niet het gewicht dat bepaalt hoe sterk we zijn. Het is de veerkracht die we hebben, die ervoor zorgt dat we niet bezwijken. Als je ziek bent, kan de last soms extreem zwaar zijn. Dat hangt niet af van het gewicht of de ernst van een ziekte, maar van de balans van dat moment. Soms kan nieuws je dan behoorlijk uit evenwicht brengen en soms is het een kwestie van een voet verzetten en incasseren. Het hangt zo af van de verwachtingen die je hebt en hoe je omgaat met wat er op je pad komt. Maar buigen voor slecht nieuws is geen teken van zwakte. Het is een bewijs dat je veerkrachtig genoeg bent om het gewicht los te laten en naar waarde in te schatten. Het is het aangeboren inzicht, waarmee je kunt inschatten waar het zwaartepunt ligt.
Maar het is niet altijd zo dat je sterker bent, omdat je meer slecht nieuws kunt verwerken. Er is namelijk geen gradatie in last of verdriet. Het is de belevingswereld die het gewicht bepaalt en daar valt niet om te wedijveren. Want er is geen waarde waaraan te meten is of iemand sterk is en net als bij sport, is het soms ook een kwestie van training. Gedoseerd incasseren en verwachtingen bijstellen. Dat vraagt om tijd en als iemand mij vraagt hoe ik het allemaal doe, leg ik uit dat ik ben meegegroeid in het proces.
Toen ik mijn eerste diagnose kreeg, stond mijn wereld op z’n kop. Toen mijn operaties keer op keer mis gingen, stond mijn wereld keer op keer stil. Toen mijn uitzaaiingen werden ontdekt, stond mijn wereld stil en elke keer als een behandeling niet effectief blijkt, staat mijn wereld op z’n kop.
Het maakt niet uit welk nieuws je krijgt en ik ben niet sterker dan een ander, omdat ik mijn wereld steeds weer draaiende krijg. Mijn last is niet zwaarder dan die van een ander, maar ik heb de tijd gekregen om alles stap voor stap te incasseren en ben daardoor gaandeweg gewoon stukje flexibeler geworden.
femkevanrossum 