soms weet ik het gewoon even niet. Soms weet ik niet of ik blij moet zijn of boos. Wat ik moet zeggen, als mensen aan me vragen hoe het met me gaat. Misschien komt dat ook wel omdat ik het zelf niet zo goed weet. Gaat het goed met me? Ik ben er nog, dus in die zin gaat het goed. Maar mijn gevoel heeft meerdere laagjes. Het laagje van de eerste indruk die de buitenwereld meestal ziet, het laagje van onzekerheid over de toekomst. Het laagje met een glimlach, waarachter ik mijn pijn verstop. Het laagje zelfbescherming, het laagje hoop en het laagje verdriet.
Soms ben ik net een toverbal. Zo’n bal waar allemaal kleurtjes in zitten en je elke keer een ander smaakje proeft. Emoties wisselen elkaar in hoog tempo af en daardoor is het haast onmogelijk het juiste antwoord te geven, als iemand vraagt hoe het met me gaat. Dat is geen onwil, maar onmacht. Daarnaast speelt de manier waarop het gevraagd wordt en de timing een grote rol. Vraagt iemand het uit beleefdheid of uit oprechte interesse? Vraagt iemand het op een moment dat ik alle ruimte en tijd heb om mijn verhaal te doen? In alle gevallen is het met de beste intenties en misschien ook wel gevoed door dat stukje onmacht. Daarom antwoord ik altijd beleefd, maar in sommige gevallen wat uitgebreider en soms juist kortaf. Dat hangt af van het laagje wat op dat moment aan de oppervlakte ligt en het gevoel dat bij dat laagje hoort.
Heel langzaamaan worden de laagjes wat dikker en wisselen emoties elkaar minder plotseling af. Ik word wat stabieler en weet mijn verdriet beter te plaatsen. De pijn en de angst, door alles wat er gebeurd is, ik voel ze nog dagelijks. Een trauma heeft tijd nodig, dus heb wat geduld met mij. Voordat ik alle laagjes heb doorlopen, zou het best weleens een jaar verder kunnen zijn. Maar als ik tot die tijd eens kortaf reageer of juist een uitgebreide klaagzang afsteek, is dat niks persoonlijks, maar gewoon het kleurtje van het laagje dat op dat moment aan de oppervlakte van de toverbal zichtbaar is.
Eigenlijk is dat zelfs een compliment, want elk laagje waar we samen doorheen komen, brengt mij dichter bij de kern van de toverbal en de kern van mijn gevoel…
femkevanrossum 
Ik snap het helemaal, meestal zeg ik, naar omstandigheden redelijk goed. Waarop men dan zegt, ja maar je ziet er wel goed uit en eigenlijk wil ik dat ook niet horen, want daarmee doen ze net of mijn ziekte niet bestaat.😏
Zo mooi verwoord. Die laagjes. Wat ik zelf zo ingewikkeld vind, is dat het nooit lukt om over de hele toverbal te praten. Altijd maar over 1 laagje. En te vaak had ik (achteraf) over een ander laagje willen praten.