Baken

lichtjes

Ergens in de verte schijnt een lichtje. Ik zie het telkens even oplichten en dan voor enkele seconden weer verdwijnen. Elke keer houd ik mijn adem in, vol spanning, uit angst dat het lichtje dit keer niet terug komt. Maar het lichtje blijft schijnen, al heb ik het idee dan het wel langzaam iets zwakker wordt.

Mijn lichaam is op. Al die maanden en al die complicaties, hebben alle kracht uit mijn lijf gezogen. De ontstane schade belemmert mij in steeds meer dingen en nu er ook een deel van mijn long niet goed meer functioneert, overheerst ook mijn enorme angst om te stikken. Het lichtje is dan een baken, waar ik me op focus als de paniek toeslaat. Als ik even zonder lucht zit, probeer ik me te concentreren op het verschijnen en verdwijnen. Adem in, adem uit.

Het lichtje schijnt nog, er is nog een sprankje hoop. Niet op genezing of op veel extra tijd, maar wel op een verbetering van mijn kwaliteit van leven. Iets meer lucht en minder angst, door middel van bestraling en medicatie. Dat is het lichtje waar ik me nu op concentreer en waarvan ik hoop dat het me mentaal ook zal helpen, want de balans tussen geest en lichaam, is momenteel ver te zoeken. Wat mijn hoofd wil, weigert mijn lijf uit te voeren en daardoor verliest de hoop steeds meer terrein. De benauwdheid, de angst, het tempo waarin ik achteruit ben gegaan.

Het wachten is nu op het plan van de arts en het antwoord op de vraag of we daar nog resultaat van mogen verwachten. Een zwak lichtje van hoop op betere tijden. Tijden waarin ik herinneringen mag maken en mijn kinderen zoveel mogelijk mee kan geven. Elke keer weer, als ik een inspanning heb geleverd, concentreer ik me op dat sprankje hoop. Omdat het me helpt bij mijn ademhaling, maar vooral ook omdat de hoop mij de kracht geeft om toch nog even vol te houden. Adem in, adem uit…

10 Reacties op “Baken

  1. Lieve Femke , ik wens jou Veel positieve kracht toe met ademhalen . Benauwdheid is verschrikkelijk . Vaak denk ik dat je beter pijn kunt hebben . Liefs en sterkte .

  2. Lieve Femke, hier kan ik toch niks meer op zeggen. In gedachten ben ik bij je en velen met mij … maar ja konden we dat maar vertalen in lucht voor jou. Ik vind het zo erg. Wens je nog zoveel mooie momenten… dikke knuffel.

  3. Met veel verdriet , onmacht, maar ook met respect lees ik wederom je bericht…..Vanuit mijn hart stuur ik je een lichtpuntje in deze zware tijd voor je….

Plaats een reactie