13 oktober: Keerzijde

Elke keer dat er gesproken wordt over winnen of verliezen, alsof kanker een wedstrijd is, vraag ik me af wat de troostprijs is. Wat mij betreft is er geen eerste prijs, maar een medaille voor alle vechters, de strijders, de lotgenoten en de bondgenoten. Want wat zijn verliezers als er nooit een echte winnaar zal zijn?

Kanker overleef je en het gevecht is niet alleen tegen de ziekte zelf, maar ook tegen alle gevolgen die de diagnose indirect heeft. Emotioneel en lichamelijk. Bijwerkingen en verwerking, maar ook beperkingen, al dan niet blijvend. Tegen kanker kan je vechten of strijden, maar de zwaarste strijd lever je vaak juist tegen de middelen die de kanker moeten bestrijden. Artsen gaan de strijd aan en jouw lichaam is de plek waar de slachtoffers vallen. Het is schieten met een kanon op een klein, maar onberekenbaar doel. Hoe kan je nog van winnaars spreken, als het geleden verlies zo enorm groot is? Noem je iemand waarbij de middelen hun doel niet raken, dan maar gewoon een verliezer? Nee, want met kanker kijk je altijd aan tegen de keerzijde van de medaille.

Dat is niet eerlijk, want juist de mensen die het niet overleven, zijn dappere helden. Ook als ze besluiten het slachtveld te verlaten, want die keuze is misschien juist wel het meest dapper van allemaal. Dat zijn de winnaars die sterker zijn dan hun emoties. Omdat ze het lef hebben en sterk genoeg zijn om te accepteren dat de strijd zonder spelregels geen wedstrijd is, maar een lot dat ze ongevraagd dragen.