22 oktober: Gat

Op een dag keer je het ziekenhuis de rug toe. Klaar met een behandeling en op jezelf aangewezen. Ik herinner me die dag nog meer dan de dag dat ik mijn eerste diagnose kreeg. Omdat het een dag is dat je bent overgeleverd aan je angsten en aan het begin staat van een zwaar verwerkingsproces. Het is de dag dat de wereld om je heen begint met vergeten of denkt dat je het ergste nu wel gehad hebt.

Maar de dag dat je naar buiten wandelt, is ook de dag dat je aan een nieuwe reis begint. Een reis met enorme valkuilen in plaats van de berg die je op denkt te klimmen. Want je bent klaar met een behadeling, maar nog niet met de kanker. Je hebt het traject doorlopen en bent gesteund door je omgeving, maar als het traject klaar is, is daar niet de beloofde bevrijding. Lichamelijk knap je op en dat merkt iedereen op. Ze zien dat het goed met je gaat, dus pakken hun eigen leven weer op.

Ondertussen heeft jouw leven een hele tijd stil gestaan. Je voelt je lang niet zo goed als dat je er uit ziet, maar wil daar niet over klagen. De kloof tussen jou en je omgeving wordt groter en voor je het weet, val je in het bekende zwarte gat. Want je hoeft ineens niks meer en de medische molen staat stil, maar jouw gedachten draaien nog door en je struikelt over clichés en onbegrip. De wereld om je heen juicht, maar jij kunt nog geen feest vieren.

Ik heb er vijf jaar over gedaan om uit het gat te klimmen en had er misschien nog steeds met één been in gezeten, als ik niet de pech had gehad weer de molen in te moeten. Dat de omstandigheden voor mij verandert zijn, betekent nog niet dat ik het gat ben vergeten. Ik maak me nog steeds hard voor een goede nazorg en hoop dat anderen een hand aangereikt krijgen, om wat sneller dan ik uit dat onvermijdbare zwarte gat te klimmen.