4 oktober: K

Waarom durven sommige mensen het woord kanker toch niet in hun mond te nemen? Is het te erg om uit te spreken en waarom is het ineens wel gemakkelijk, als het woordje borst ervoor wordt gezet? Want je hoort vaak praten over K, maar zelden heb ik iemand borstKaa horen zeggen. De verzamelnaam voor een slopende ziekte is blijkbaar te confronterend en de typering bijna een soort bijvoeglijk naamwoord; een verkleining die het leed wat verzacht.

Als iemand mij vraagt wat ik heb en ik zeg kanker en dan zie ik vaak schrik in de ogen. Zodra ik van borstkanker spreek, hoor ik een zacht zuchtje zie ik de opluchting. Dan wordt een gesprek plotseling met gedempte toon vervolgd. Want wanneer je kanker hardop uitspreekt, doemt angst op. Iedereen weet dat er geen besmettingsgevaar is, maar soms zie ik de mensen onbewust toch een stapje terug doen. Is het woord kanker zo confronterend dat mensen bang zijn, dat het hardop uitspreken een vloek is die ze op zichzelf kunnen afroepen?

Het doet weleens pijn als mensen bang naar me kijken of hoofdschuddend hun eigen conclusies trekken, zonder die uit te spreken en het doet pijn als mensen geheimzinnig gaan doen. Bij ons aan de keukentafel praten we er openlijk over. Bij de koffie of tijdens het eten, omdat kanker een deel van ons leven is. Want ik ben geen kanker, ik heb het alleen.

Praat over kanker, zonder te fluisteren maar wel met ontzag. Want of je nu te maken krijgt met borstKaa, prostaatKaa, darmKaa of longKaa; de confrontatie met het onbegrip en de angst van de omgeving is een vervelende bijwerking die we wel kunnen bestrijden. Een stukje meer gemak, komt met een stukje meer openheid. Voor mij zou het tenminste een heel stuk makkelijker zijn, als mijn gesprekspartner mij aan durft te kijken en het beestje gewoon bij zijn naam noemt.