3 oktober: Tijd

De klok tikt altijd door, zelfs als je denkt dat de tijd stilstaat. Het is een feit en een gegeven, dat vaststaat en ondertussen ook een enorm grijs gebied. Op de klok is een minuut altijd zestig seconden, maar een beleving bepaalt pas hoe lang een minuut gevoelsmatig duurt. Als ik in het ziekenhuis zit en wacht op een uitslag, dan lijkt die minuut plotseling twee keer zo lang. Als iemand mij vraagt hoeveel tijd ik nog heb, zeg ik altijd dat het ergens tussen de zes maanden en zes jaar ligt, want wat dat betreft ontbreekt elke zekerheid.

Zes jaar lijkt zo lang, maar tegen die tijd ben ik nog steeds te jong om te sterven en hebben mijn kinderen mij nog steeds heel hard nodig. Zes maanden lijkt kort, maar voelt als een heel leven, als ik thuis zit en nadenk of pieker, terwijl de muren op me af komen. Tijd is zo relatief en kanker benadrukt dat. Elke verjaardag en elk feestje, vraag ik me af of het misschien wel de laatste zal zijn. daardoor vier ik uitbundig en voel ondertussen verdriet. Ik zou zo graag willen dat ik de beleving veranderen kon. Dat de mooie dingen niet zo snel voorbij gaan en dat ik de pijn en het verdriet sneller vergeten kan. Soms voel ik me opgejaagd en dan verlies ik mijn geduld, uit angst dat de tijd mij zal inhalen en ik te laat ben om alles gezegd en gedaan te hebben. Soms stel ik dingen juist uit, omdat ik bang ben dat het mijn laatste kans is om iets te doen.

De haat-liefde verhouding met tijd is typerend voor iemand met kanker en wordt door de omgeving niet altijd begrepen. Moet ik een wereldreis maken, nu het nog kan of moet ik juist leven in het nu en niks missen van het moment? Hoeveel tijd besteed ik aan kanker en hoeveel heeft kanker aan tijd voor mij over? Het blijft moeilijk en een dilemma waar velen mee worstelen. Geef ze de tijd en de ruimte of maak tijd, als je het gevoel hebt dat iemand zijn of haar geduld aan het verliezen is.