De kracht van een bloedband met iemand kan sterk zijn, maar dat is niet altijd een garantie voor een goed contact en de steun die je zou verwachten. Familie zou er voor je moeten zijn, in moeilijke tijden en vaak is een groot deel van de familie ook wel degelijk nauw betrokken bij iemand met kanker. Toch hoeft dat niet altijd zo te zijn. Soms kunnen verwachtingen uitlopen op een teleurstelling. Want familie kies je niet, die krijg je en zij krijgen jou met al je gebreken. Karakters kunnen sterk van elkaar verschillen, want de appel valt dan niet ver van de boom, maar een boom heeft soms takken die ver reiken. Dan worden verantwoordelijkheden meer een last dan een lust en verdund het bloed tot een verwaterde vriendschap.
Samen vieren en samen huilen. Dat is zoals je het vaak wel hoort, maar de werkelijkheid is niet altijd een feestje en dan beperkt het contact zich al gauw tot verjaardagen, feestdagen en begrafenissen. Wanneer een deel van de wortels afsterft, krijgt de boom niet genoeg voeding. Dan sterven er takken af en krijgt de boom een grillig karakter.
Dat de kans bestaat dat jouw begrafenis de volgende gelegenheid kan zijn waar de familieband nieuw leven wordt ingeblazen, is wrang. Dat is het besef dat het niet tot iedereen doordringt dat de kanker een jouw deel van de stamboom bedreigt. Het idee dat jij de volgende kunt zijn die familie bij elkaar brengt, zonder dat je kan delen in de samenkomst. Het idee dat jouw dood misschien voeding is om de boom weer te laten bloeien is dan de schrale troost waarmee je jouw deel van de boom, jouw eigen takken kan voeden en in leven kan houden.
femkevanrossum 
Wat heb je dit mooi geschreven en omschreven. Respect voor jou en jullie Femke