Wat is dat toch met positief denken? Is het een manier om te vergeten dat het leven een zure kant heeft of is positief in het leven staan een manier om je omgeving te laten zien dat je het allemaal wel aan kunt. Is het dan zo verkeerd om af en toe te moeten toegeven dat het leven niet altijd een feestje is? Is positief zijn niet een overschatte instelling, dat we denken dat we het nodig hebben om te kunnen overleven?
Ja, ik ben een positief mens, maar ik ben ook realistisch. In grote lijnen kijk ik vooruit en vergeet ik zelfs af en toe dat mijn leven niet over rozen gaat. Maar als ik toegeef aan de werkelijkheid, krijg ik steeds weer te horen dat ik toch vooral positief moet zijn. Maar wie zegt dat de positiviteit de sleutel van het leven is?
Nee, negatief denken helpt niet en er is aangetoond dat doemdenken ervoor zorgt dat mensen sneller opgeven. Toch is er nooit aangetoond dat positief zijn je geneest. Nee, het helpt je door een proces, maar ik ben een beetje allergisch voor het woord geworden. Omdat ik wel degelijk positief ben en toch steeds de opdracht krijg om dat te blijven. Ook als ik eventjes gewoon lekker wil mopperen, zonder dat ik van plan ben het bijltje erbij neer te gooien. Want mopperen helpt ook, omdat het oplucht en omdat het je met beide benen op de grond houdt.
De realiteit is nu eenmaal niet altijd positief en iemand met kanker mag best af en toe zwelgen in zelfmedelijden. Daar hebben we recht op, dus luister. Strooi niet gelijk met clichés en verander het woord positief voor de afwisseling eens in hoop of in de woorden dat je de frustratie begrijpt.
femkevanrossum 