Het zijn de verborgen gebreken, de pijn die niet zichtbaar is. Verstopt achter een glimlach, verstopt achter de littekens die ik dragen moet. Kanker is een sluipmoordenaar die zich vaak pas laat zien als het te laat is, maar voor velen is het proces al lang aan de gang, voordat de buitenwereld ziet welke schade kanker heeft aangericht.
De onzichtbare gevolgen, zijn een dagelijkse worsteling, omdat het constant om uitleg vraagt. Soms is het een ongemak en soms is het een zeurende pijn, die nog wel goed te negeren is. We passen ons aan en verleggen onze grenzen. De buitenwereld ziet het niet en trekt snel conclusies. Zie je er goed uit, dus dan ben je niet ziek. Zie je er goed uit, dus dan gaat het vast goed met je. Maar niets is minder waar en dat stukje miscommunicatie verdient echt de aandacht.
Pijn kent geen herinnering en is snel weer vergeten. Pijn is verwoestend, maar nog pijnlijker is het als je steeds weer moet uitleggen welke impact het op je dagelijkse leven heeft. Een gebrek aan slaap of lichamelijke beperkingen. Beperkingen die niet begrepen worden, omdat je ze niet altijd laat zien of omdat je er maar moeilijk aan toe kan geven.
Waar de pijn soms wat minder is, kan je de ene dag gerust heel actief zijn, maar de andere dag kan de pijn je volledig in z’n greep houden. De buitenwereld ziet pijn ook als een confrontatie. Ze zien je liever lachen dan huilen en je bent geneigd de pijn te verstoppen. Daarom een dankwoord voor iedereen die de pijn durft te zien en durft te vragen welke invloed dit heeft. Voor de mensen die vragen hoe het echt met je gaat en die verder kijken dan de glimlach, waarachter de pijn zich verstopt.
femkevanrossum 
Ik kan het zelfs niet schrijven…één van die dagen! En dan vandaag een groot familiefeest….Wat zie jij er goed uit! Wie had dat kunnen denken….En maar heel lief en vriendelijk zijn!! ….. En nu ga ik mij optutten, want ze moeten het niet allemaal zien ; hoe ik me echt voel!!!
Het is zo waar wat je schrijft, zolang je glimlacht en zegt dat het goed gaat, is er niets aan de hand. Maar oh wee als je eens laat merken dat het minder gaat, kop op meid. Je ziet er roch goed uit!!!!,
Zo Herkenbaar…..
Misschien zou je het mensen iets minder kwalijk moeten nemen als ze niet direct zien dat je pijn hebt. Dat is niet altijd miscommunicatie, het is gewoon niet altijd direct zichtbaar. Moeten ze allemaal helderziend zijn? Moet je er dan vanuit gaan, dat iemand die er goed uit zich wel niet goed zal voelen? En het is ook aan jou, in hoeverre je die pijn ook wilt laten zien. Mensen zijn nu eenmaal altijd niet even dapper, soms willen ze de confrontatie niet aan. Kun je ze dat kwalijk nemen? En wil je eigenlijk altijd direct worden gezien als kankerpatiënt? Natuurlijk vragen echte vrienden en familie verder. Maar is iedereen dat verplicht te doen?
Overigens wil ik jouw pijn op geen enkele manier bagatelliseren, Femke. Ik hoop niet dat mijn reactie zo overkomt, want dat was zéker niet mijn bedoeling.