Twee stapjes vooruit en één stapje terug. Balancerend tussen mentaal en fysiek. Een hink-stap-sprong, waarbij het één het ander soms genadeloos onderuit haalde. Begon ik mentaal eindelijk weer een beetje op te krabbelen, dan was daar ineens weer die fysieke achteruitgang, waardoor mijn geloof in een toekomst ernstig ging wankelen. Het was een soort race, een potje touwtrekkerij, zonder duidelijke regels of een scheidsrechter om erop toe te zien dat het eerlijk verliep. Alleen ikzelf kon ingrijpen in deze impasse, maar miste lange tijd de mentale daadkracht. Elke keer als ik ook maar een klein beetje vooruit durfde te kijken, werd ik terug geslingerd in de realiteit van een aftakelend lichaam.
Maar daar waar mijn fysieke staat een loopje nam met mijn mentale toestand, nam mijn mentale toestand een loopje met mij. Ging ik fysiek een beetje vooruit, dan kwam de verwerking en onzekerheid over het langzame tempo van mijn herstel. Zo vaak heb ik me afgevraagd of dat het ooit nog goed zou komen en waar de grens lag tussen leven en kwaliteit van leven. Hoeveel is meer tijd waard, als die tijd geen geluk meer kan brengen? Hoe ver wil ik gaan en voor wie doe ik het, als mijn lichamelijke toestand nog maar zo weinig te bieden heeft? Ik heb altijd gezegd dat ik mijn kinderen mooie herinnering wil geven en niet wil dat ze later alleen maar terug kunnen denken aan de langzame aftakeling van hun moeder.
Met trage stapjes kom ik vooruit. Mentaal en fysiek, maar helemaal gelijk opgaan doet het nog niet. Mijn lichaam heeft meer tijd nodig, maar mentaal ben ik inmiddels wel sterk genoeg om dat verschil beter te accepteren. Het blijft soms nog wel een worsteling en het gaat ook nog steeds in een soort hink-stap-sprong, maar het uitzicht is daar en ik kan weer vooruit denken en kijken. Kijken naar de volgende stap in mijn proces en naar de volgende behandeling. Want ja, die gaat er komen en waarschijnlijk al snel. Ik wil verder met het maken van dierbare herinneringen en zonder behandeling beperk ik mijn tijd.
De kleine stapjes die ik gemaakt heb, hoop ik vast te kunnen houden, maar de realiteit is dat ik fysiek nog wel een flinke stap terug moet gaan doen. Maar zolang ik mentaal achter mijn keuze kan staan, zal ik daar mijn balans moeten vinden. Dan zal het zwaartepunt mij de juiste kant op sturen, als ik even wankel in mijn hink-stap-sprong…
femkevanrossum 
hallo, ik ken je niet maar lees altijd je stukjes,wat ongelofelijk sterk ben jij,wat een positiviteit,je bent een bijzonder mens en zal nooit vergeten worden,dat je maar veel mooie herinneringen kan maken ,voor je lieve gezin.
Zo mooi hoe je de stappen heel bewust zet, daar
heb ik echt bewondering voor en voor je delen in
deze ook. Hoop dat je mooie herinneringen maakt.