Kinderen zijn de toekomst, maar wat nu, als je in die toekomst misschien helemaal niet delen kan? De onzekerheid over hoeveel tijd je nog samen zult hebben, is misschien wel het moeilijkste waar een ouder met kanker mee om moeten leren gaan. Hoe ga je om met het verdriet en de angst van je kind en hoeveel stel je ze bloot aan de realiteit van leven en dood? Welke rol speel je zelf als ouder, in de begeleiding van je kind?
Ouderschap wordt plotseling anders, als je weet dat jouw bijdrage aan de opvoeding beperkt is. Je kunt ze misschien niet meer groot zien worden of de weg wijzen naar de volwassenheid. Die wetenschap legt druk op een gezin en brengt vragen met zich mee, die we niet eens willen stellen.
Want hoe leg je een kind uit dat je er straks niet meer bent en hoe ga je om met de vragen die daar uit voortvloeien? Wie neemt de zorg over en hoeveel ruimte is er voor ze om te verwerken. Ik ben meer bang voor de leegte die ik straks achterlaat, dan dat ik bang ben voor de dood zelf. Want ik wil mijn kinderen zo graag beschermen, maar ik kan ze niet behoeden voor het grote verdriet. Ik heb soms nachtmerries over het afscheid en de tranen die ik dan niet meer kan drogen.
Ook opvoeden vraagt om balans, maar als een deel van het gezin wegvalt, wankelt het evenwicht hevig. Met die wetenschap probeer is mijn kinderen te sterken, maar ik grijp ook mijn kans om ze nu te geven wat ik later niet meer kan. Ik wil ze geen herinneringen meegeven van een zieke moeder, dus ik houd me sterk en focus op een kwalitatief samenzijn. Ik zoek constant de balans tussen een normaal gezinsleven en de extra aandacht die ik ze nu nog kan geven. Of ik daar goed aan doe, zal alleen de tijd kunnen leren. Tijd die ik niet meer heb, maar waarvan ik hoop dat iedereen ze straks gunt. Tijd om het verdriet te verwerken en een nieuw plekje te veroveren binnen het beschadigde gezin dat ik straks nalaat…
femkevanrossum 