5 oktober: Helden

Mag ik even aandacht voor en een compliment geven aan alle helden, die zo vaak vergeten worden? Zij steunen onvoorwaardelijk en delen alles in het proces dat wij doorlopen. Zij voelen de pijn, maar leven in de schaduw van het verdriet. Het zijn de partners die zichzelf wegcijferen voor diegene waar ze vaak zoveel van houden. De geliefden die jouw pijn wel zouden willen dragen en altijd op de achtergrond aanwezig zijn.

Zij hebben ook niet gevraagd om kanker in hun leven, maar vaak vraagt niemand wat ze voelen of er echt van vinden. Ze worden soms vergeten, omdat de aandacht uitgaat naar de ander. Ze staan aan de zijlijn en voelen zich machteloos, terwijl ze de juist degenen zijn waardoor en waarvoor wij de kracht steeds weer weten te vinden. Zij dragen de pijn, zonder te schreeuwen. Zij delen verdriet, zonder te huilen.

Een partner, een kind, een ouder een vriend. De drijfveer voor een gevecht met een valse start en zonder spelregels. Zij weten het en zien het van heel dichtbij, maar kunnen niet meer doen dan aanmoedigen en hun aanwezigheid voelbaar maken. Ze zijn de eeuwige verliezer, want zij moeten meedoen en blijven vaak toch met lege handen achter. Want of hun geliefde blijft leven of niet, ze zullen altijd op de tweede plek staan voor de buitenwereld.

Als ik er niet meer ben, blijft hij achter. Als ik er niet meer ben, zal hij verder moeten en uit mijn schaduw stappen. Maar waarom wachten tot het licht dooft? Vraag eens aan een partner wat hij of zij voelt en laat weten hoe waardevol ze zijn. Onderschat ze niet en laat ze af en toe even weten dat ze echte helden zijn.