Het bootje schommelt zo nu en dan nog flink, maar het lijkt erop dat ik even in iets rustiger vaarwater zit. Ik hoef niet steeds naar houvast te grijpen of bang te zijn omver te slaan, door onverwacht hoge golven of een plotseling opstekende wind. Maar het gevaar is nog niet geweken. Sterker nog, het gevaar ligt op de loer. Als een inbreker in de nacht, wachtend op dat ene onbekommerde moment, als ik me veilig waan.
Ik heb de rust echt keihard nodig. Mijn lichaam is uitgeput en mentaal worstel ik dagelijks met de gevolgen van zoveel trauma’s achter elkaar. De constant aanwezige angst om te stikken, de prikkels die soms zo keihard binnenkomen en het besef dat mijn leven nog steeds aan een zijden draadje hangt. Want ja, ik heb dan wel drie hele grote stormen overleefd, maar als ik niet herstel, zal het vervolgen van mijn reis een onmogelijke opgave worden. Als ik met alle opgelopen schade, te snel verder vaar, is de kans groot dat ik voorgoed kopje onder ga.
Wanneer ik deze angst onder worden breng, reageert mijn omgeving wisselend. Ze wuiven het weg en zeggen dat ik toch wel heel sterk ben of ze knikken begripvol en spreken me niet tegen. Dat zit hem in de onvoorspelbaarheid van mijn onheilspellende toekomst. De werkelijkheid onder ogen zien, is accepteren dat het ook snel kan gaan en dat ik misschien nog geen jaar meer te leven heb. Die golf is voor sommigen te hoog om overheen te kijken, dus doen ze liever of hij er niet is. Logisch en begrijpelijk, ik doe het soms ook. Maar ik zou mezelf tekort doen, als ik de waarheid niet zien wil en geen voorbereidingen zou treffen voor dat wat nog komt.
Ik kijk voor me en zie een rustig kabbelende zee. Ik zie tijd om te herstellen, maar weet niet voor hoe lang nog. Ergens onder het wateroppervlak, is daar die trilling. Een trilling die een mooie hoge golf kan vormen; zo eentje waar je soepel overheen vaart. Of de trilling stuwt de golf steeds hoger en ik kan alleen maar hopen dat mijn bootje er niet volledig in verdwijnt. Die onzekerheid voedt mijn angst en werkt mijn herstel tegen. Dat herstel wat ik juist zo ontzettend hard nodig heb om de kracht van de volgende golf levend te doorstaan…
femkevanrossum 
Het zal lang duren Femke en voor jou veel te langzaam gaan, maar het gaat beter worden. Met al die lieve mensen om je heen, moet het gewoon lukken, kop op meissie!!!!!!😉
Heel, heel veel sterkte Femke!! Weet dat er veel mensen met je meeleven ook al reageren ze misschien niet op deze plaats.
Respect! Niemand kan het zo mooi en volledig verwoorden als jij, Femke! Je laatste twee zinnen zijn – helaas – maar al te waar! Heb vertrouwen in jouw eigen onbegrensde mogelijkheden en aanpassingsvermogen. Voel je gedragen door de wetenschap dat zoveel mensen van jou houden en je het liefst tot je 100e willen blijven volgen. Dikke kus! XXX
Waaw Femke spannend! Goed geschreven!😊Eric
Geraakt in jouw beschrijven van het alleen,
zelfs met zoveel mensen om je heen…
Hoop dat je de tijd en de rust kan vinden
om daadwerkelijk te herstellen. Liefs!
Lieve Femke, was ik maar diegene die je kon redden uit die, onstuimige, veels te lang durende, gevaarlijke, onvoorspellende, woeste baren. Als ik jou de reikende hand kon geven je te redden, had ik geen moment getwijfeld en zo velen met mij. Ik zou in de sloep springen of beter nog, voor je vertrek je een zwemvest aanreiken wat zekerheid verschaft.
Ik hoop dat je echt in rustiger vaar water terecht komt, zodat jij tijd hebt voor jezelf, even alleen voor jezelf , zodat jij die rust kan krijgen die je verdiend hebt. Met die rust kan je weer verder, want verder gaan dat moet je … Er is nog zoveel om voor te gaan. Het is zeker niet eenvoudig, maar iedereen heeft je nodig hier aan wal. Voor mij ben jij de kapitein aan boord en het schipt blijft voor anker, voor altijd ! ❤ dikke kus van mij liefs Diana