Leven met kanker leidt vaak tot een eenzaam bestaan. Je staat dichtbij en bent toch veraf voor velen. Omdat je vertegenwoordiger bent voor de dood en omdat de kanker zich voor de buitenwereld verschuilt. Want kanker is een sluipmoordenaar die vaak van binnenuit opereert. Hij is onzichtbaar en soms zelfs niet eens voelbaar, terwijl uitzaaiingen verder gaan dan alleen de tumoren die bij onderzoek ontdekt worden.
Kanker zaait uit naar je sociale leven, je relatie, je belevingswereld. Het verjaagt onbedoeld de mensen die jouw pijn niet aankunnen of nooit zullen begrijpen. Jouw wereld is veranderd en heeft misschien zelfs een tijdje stil gestaan, terwijl anderen gewoon verder zijn gegaan. Maar ook de beperkingen dragen bij aan eenzaamheid. Niks is meer vanzelfsprekend en onderzoek of behandeling kost energie en tijd. De dingen die je graag zou delen met anderen, maar zo moeilijk uit kunt leggen.
Door onwetendheid en onbegrip, verwateren vriendschappen en komen muren langzaam dichterbij. Er kan een isolement ontstaan, omdat mensen verwachten dat je gewoon verder gaat met leven, als je behandelingen achter de rug zijn, terwijl dat juist de tijd is dat de behoefte het grootst is.
Vergeet niet dat kanker een rouwproces heeft. Een proces waarin je rouwt om alles wat je kwijt bent geraakt of een toekomst die af is genomen. Rouw eens mee met iemand en wees niet bang. Kijk verder en laat zien dat je er ook nog wilt zijn, als alle hulptroepen van het eerste uur langzaam vertrekken…
femkevanrossum 