Misschien ben ik wel niet de aangewezen persoon om over geloof te schrijven, want wie mij kent, weet dat ik niet geloof. Ik roep altijd dat als hij bestaat, ik nog een appeltje te schillen heb met God. Toch is geloof ook onderdeel van mijn leven. Het is iets waar ik vaak aan heb getwijfeld, omdat ik zie dat er mensen zijn die er steun uit halen, maar mensen ook kapot heb zien gaan door het schuldgevoel. Voor sommigen is het een bevrijding te geloven, maar het geloof kan ook zo zwaar wegen dat het eerder een extra ballast is. Het geloof kan een zware beproeving zijn in moeilijke tijden, omdat het aan het wankelen raakt door de vraag waarom God kanker toelaat. Geloof wordt op de proef gesteld door beloftes en schuldgevoelens. Heb ik wel goed geleefd, dat dit mij overkomt en is dit mijn straf voor de fouten die ik in het verleden gemaakt heb?
Ik geloof in mezelf en respecteer ieders keuze. Ik geloof niet in God, maar bewonder de mensen die zo blind durven te vertrouwen op hun idealen. Omdat geloof ook een houvast kan zijn en als het iemand helpt om zijn of haar last te dragen, zie ik dat als iets positiefs. Het is een manier is om zaken te relativeren. Het is zweverig, maar ook aards.
Ik doe het op mijn manier en geloof vooral dat wie goed doet, goed ontmoet. Ik respecteer elke keuze en elk geloof, zolang niemand mij veroordeelt. Geloof wat je wilt of waar je de kracht uit haalt, maar probeer jezelf niet te straffen voor iets waar je niks aan kan doen. Laat je geloof een steun zijn, ongeacht de manier waarop je het beoefent en haal eruit wat er voor jou inzit.
femkevanrossum 
alsof ik mijn eigen gedachten lees…. maar dan ook echt…