1 oktober: Durf!

We kennen ze allemaal, de uitspraken en dooddoeners die we gebruiken als we gewoon even niet weten wat we zeggen moeten. Ik maak me er ook schuldig aan hoor en ik bijt weleens mijn tong af, als ik mezelf betrap. Daarom snap ik het ook en daarom neem ik het niemand echt kwalijk. Maar soms komt een cliché op het verkeerde moment of heb ik het die dag net iets te vaak horen zeggen. Zoals op een dag dat het de hele dag regent en iedereen zegt: “wat een rotweer vandaag!” Of toen mijn haar weer begon te groeien en ik minstens tien keer per dag te horen kreeg “maar je haar groeit weer aardig!”, alsof ik dat zelf niet in de gaten had en ze niet stuk voor stuk mijn hoofd uit wilde kijken. Veel clichés zijn de waarheid en dooddoeners soms ook. Maar hoe goed ze vaak ook bedoeld worden, ik kan er ook niks aan doen dat ik er af en toe gewoon niet op zit te wachten. Ik weet dat ik geluk heb, dat ik nog leef en ik weet dat er veel nieuwe ontdekkingen worden gedaan. Ja, ik zie er goed uit voor iemand die zo ziek is, maar hoe ziet echt ziek zijn er werkelijk uit? Wat zeg je tegen iemand die er slecht uit ziet of waarvan je weet dat het niet zo goed gaat? Zeg je dan “beterschap” of “ik weet wat je voelt” of loop je er liever met een boogje omheen. Was er maar een handboek voor de omgang met iemand met kanker. Dan kon ik ook zeggen wat ik op dat moment graag horen wil. Maar dat is er niet en ieder mens reageert anders. Daarom geef ik vaak aan, dat je best eens mag zeggen dat je het moeilijk vindt en niet weet wat je doen kunt. Dat je best gewoon even kan vragen wat ik nodig heb of wat ik graag hoor en ik weet zeker dat ik echt niet de enige ben.