Het was een uitdaging die ik mezelf had opgelegd; een project, waar ik veel tijd in heb gestoken. Dertig dagen in oktober, om een beeld te creëren van hoe het is om te leven met kanker, al dan niet uitgezaaid. Ik heb mezelf elke dag weer afgevraagd of de confrontatie niet te groot is en getwijfeld in hoeverre ik mijn ziel echt bloot moest leggen. Ik heb vanuit mijn hart geschreven, vanuit mijn eigen ervaring en uit die van anderen. Ik heb al de hartverwarmende reacties en steunbetuigingen gelezen en af en toe een traan gelaten om de ervaringen die anderen met mij hebben gedeeld.
Mijn doel was een bijdrage leveren aan bewustwording, maar dan vanuit het perspectief van iemand met kanker. Ik heb willen laten zien welke impact kanker op mij heeft, maar ook op die van mijn omgeving. Ik heb mensen deelgenoot willen maken, door uitleg te geven aan mijn gevoel, zonder te verwijten. Want ik begrijp ook hoe lastig het kan zijn om de juiste woorden te vinden, als je geconfronteerd wordt met het verdriet van een ander.
Dertig dagen heb ik geworsteld met keuzes en onderwerpen. Ik heb gezien hoe woorden als seks en dood veel aandacht trekken en ervaren dat het voor alle partijen lastig is om over de brug te komen. Want hoe kun je van iemand verwachten dat ze je begrijpen, als je zelf nog worstelt om antwoorden te vinden?
Door mijn oktober te delen, heb ik misschien een heel klein beetje inzicht gegeven. Ik heb inspiratie gehaald uit de antwoorden en geleerd dat we allemaal nog een lange weg te gaan hebben. Bewustwording is iets wat we niet kunnen bereiken in één maand per jaar of door dertig dagen lang ervaringen te delen. Dat is slechts een klein stapje in een proces, waar velen driehonderdvijfenzestig dagen mee bezig zijn. Zolang we voor ogen kunnen houden dat er naast oktober nog elf maanden over zijn, zijn we in ieder geval wel op de goede weg om elkaar wat beter te leren begrijpen…
femkevanrossum 
Wat moedig van jou! Het is niet vanzelfsprekend om je diepste, vaak donkere gedachten met vooral onbekenden te delen. Ik word daar stil van, want ik weet uit ervaring dat het niet gemakkelijk is. Mensen willen ‘het’ wel eens horen…maar dan hebben ze het wel gehad! Het zijn inderdaad vooral jou lotgenoten die ‘online’ blijven…. En dan nog, wie zijn wij, enkele die het niet zullen halen… steeds meer die het wel halen, maar hoe moet je verder leven met het doemdenken in je hoofd.
Femke, ik wens je het allerbeste en hoop nog wel eens iets te horen van jou, langs deze positieve weg!!!
Groet voor jou en je gezin!!!
Ik heb heel veel respect voor jou en je gezin Femke…. Veel sterkte en weet dat veel ( ook onbekenden voor jou) met jullie meeleven
Femke, ik ga je dagelijkse ‘schrijfsels’ missen!
Bedankt voor al de mooie teksten, om je bloot te geven, telkens weer heel herkenbaar, ontroerend, emotioneel, pakkend …en zo veel meer.
Ik heb er een aantal gedeeld en hopelijk heeft het mensen een kijk geboden op het leven met kanker en hen een beetje doen nadenken.
Ik wens je het allerbeste (naar keuze in te vullen door jou) en blijf je zeker volgen.
Knuffel!
Lieve Femke,
Ik ben je heel dankbaar. Vele dagen heb ik jouw stukjes op mijn eigen pagina gepost en zo veel mensen die nog niet begrepen wat ik voor stond hierdoor de ogen kunnen openen. Ik wordt niet meer beter net als jij. Door onbegrip ontstaat eenzaamheid. Dank je voor het kweken van begrip.
Veel liefs,
Marielle
Beste Femke, voor mij is je doel gelukt, je hebt mij nog bewuster gemaakt van hoe het voor jou en vele andere is in de zelfde situatie. Met name je verhaal over afscheid nemen, denk ik nog vaak aan. Hopelijk helpt het mij om een goede steun te zijn voor degene die dit nodig hebben. Bedankt.
Bedankt, lieve Femke, ik vond het geweldig en denk zeker dat het veel mensen geholpen heeft en misschien sommigen de ogen geopend.
dankjewel voor deze maand Femke…
Dank je wel lieve Femke , voor alle zeer herkenbare woorden . Ik ben een lotgenoot , ik herken veel van mijn gevoelens en gedachten in je stukjes. Het geeft mij steun te weten dat ik niet alleen met dat soort gevoelens en gedachten zit. Veel mensen weten niet hoe ze moeten reageren . En zeggen vervolgens niks en kijken weg . Hoe bedoel je pijnlijk.