De blote billen poll

Vandaag bereikte mij het bericht dat een dapper lotgenootje is overleden. Ze heeft zelf de stap genomen, na een lange weg vol pijn. Ze is niet de eerste en zal zeker ook niet de laatste zijn. Ik heb er al zoveel zien gaan en vraag me steeds weer af of ik de volgende ben. Na vijf jaar leven met uitzaaiingen, ben ik statistisch gezien een geluksvogel, maar echt gelukkig maakt het me niet altijd. De onzekerheid, de angst, het verdriet om wat ik straks zal achterlaten. De confrontatie met de aftakeling en steeds weer die vraag tot hoever ik wil gaan om aan het leven vast te houden. De laatste maanden speelt die vraag vaker dan ooit, maar ik ben in de laatste maanden ook hard achteruit gegaan. Ik houd hoop, maar ben wel realistisch. Ergens ligt de grens tussen leven en levenskwaliteit en die grens schuift steeds een beetje heen en weer.

Blote borsten, blote billen, blote vrouwen, blote mannen. Elk jaar komen ze weer voorbij en dan vooral in oktober. Ik stoor me er al jaren aan en begrijp niet waarom seks zo hardnekkig blijft kleven aan een ziekte die juist zo weinig te maken heeft met seks. Dat de kanker in je borsten ontstaat? Dat seks verkoopt en geld oplevert? Ja, elke cent is welkom voor onderzoek, maar waarom moeten daar steeds weer gezonde mensen voor uit de kleren?

Eigenlijk had ik me voorgenomen er dit jaar geen aandacht aan te besteden. Omdat het een te hardnekkig probleem is en de mythe toch wel blijft bestaan. De mythe dat borstkankerpatiënten blij zijn met de aandacht, al is er inderdaad ook wel een groep die het wel zo ervaart. Maar er is ook een groep die zich gekwetst voelt door al dat bloot. En die groep wordt gemakshalve steeds weer weggezet als zwartkijkers, zeurpieten, raddraaiers en mensen die hun ziekte blijkbaar niet goed hebben kunnen accepteren of verwerken. Nu hoor ik toevallig tot die groep en ik ben mijn verhaal niet echt heel erg in jubelstemming begonnen. Dus schiet mij maar af, noem me gefrustreerd, ik geef er niet om. Waar ik wel om geef, is die groep lotgenoten die dagelijks leven met de gevolgen van borstkanker of onzeker zijn over hun toekomst. Die groep, waarvoor seks verder weg staat dan ooit, omdat ze dagelijks leven met de gevolgen van hun ziekte.

Ik heb geen borsten meer, geen eierstokken en ben tot vijf keer toe mijn haren kwijtgeraakt. Ik heb voor ruim een meter litteken over mijn lichaam lopen, met als laatste aanwinst een litteken van twintig centimeter over mijn voorhoofd. Ik lig al drie maanden vaker in het ziekenhuis, dan dat ik thuis ben en ben voor mijn man geen partner meer, maar een patiënt. Dat zijn de feiten en dat maakt me geen pessimist, maar een realist. Een paar blote borsten? Blote billen op een kalender? Een poll over of de opbrengst terecht geweigerd wordt? Heiligt het doel de middelen en is zo’n poll wel representatief? Ik kan in ieder geval wel raden welke groep er ja en welke groep er nee zal invullen. Maar daar ga ik verder geen woorden meer aan vuil maken. Ik weet inmiddels dat die strijd even kansloos is als de zogenaamde strijd die ik en velen met mij, dagelijks tegen de kanker lever…

 

 

RTL nieuws artikel over weigeren opbrengst

RTL nieuws over de ‘borstkankerclub‘ (de poll nav van het weigeren van geld voor een naaktkalender)