Knippen en plakken

De kleur van je bh, een tropische cocktail, je borsten op tafel, het grote borstkankerspel. Een hartje, een kaarsje een mooi roze lintje. Een symbool van aandacht, gedragen, gedeeld, getoond. Ik heb ze dit jaar nog niet voorbij zien komen, maar we kennen ze allemaal en hebben ze soms zelfs gedeeld. Een beetje lacherig of serieus, maar vooral om te laten zien dat we wat willen doen. Maar wat heb je eigenlijk gedaan door te delen? Je hebt geknipt en geplakt en soms nog wat gekopieerd. Niet meer en niet minder. Nou, niet helemaal, want je hebt waarschijnlijk ook wat gelachen en jezelf als klap op de vuurpijl een prettig gevoel bezorgd. Een gevoel van solidariteit en voldoening, omdat je een daad hebt verricht. Misschien wel een goede daad, want er is nu vast iemand met kanker, wiens dag ietsjes zonniger geworden is. Iemand die het door de chemo van die dag even niet meer zag zitten en nu door jouw hartje het licht weer kan zien. Iemand die treurt om alles wat er verloren is gegaan, maar het leven weer oppakt, dankzij jouw aandacht. En stel nou, dat er een vrouw is, die door het zien van jouw borsten, de hare nog een keer extra heeft gecontroleerd? Stel, dat deze vrouw nu wat heeft gevonden en nog net op tijd was om de dokter te bellen. Dat allemaal, dankzij jouw aandacht voor het probleem. Of was het alleen de aandacht voor jezelf, omdat je niet achter wil blijven, bij al die virtuele vrienden die ook mee hebben gedaan?

Ja, ik klink zuur en misschien overdrijf ik wel een beetje. Val me maar af en vertel me hoe dankbaar ik moet zijn met de aandacht. Want er zijn zoveel ziektes die in de schaduw staan. Dan heb je helemaal gelijk, want het is inderdaad niet heel erg eerlijk. Wij borstkankerpatiënten krijgen een hele maand aandacht en worden zodoende flink in het zonnetje gezet. We mogen niet klagen over kwetsende statussen of confronterende foto’s, zolang het een onschuldig spelletje is om aandacht te vragen. Het is er voor ons en met de beste bedoelingen. Eigenlijk zijn wij gewoon enorme bofkonten, omdat we een mooi hip kleurtje krijgen en zelfs een eigen agenda. We hebben de meest trendy ziekte op aarde en zijn toch ondankbaar, want we klagen steen en been als iemand wat voor ons doet.

Er hangt iets in de lucht, maar grijpen kan ik het niet. Een gevoel van onbehagen en tegelijk ook die verwachting en de vraag wat ze dit jaar weer verzinnen. Komen ze met een nieuwe actie of halen ze oude trucjes uit de doos. Het is weer die tijd van het jaar, dat ik tegen het dilemma aanloop of ik er wat van moet denken of niet. Zal ik het zeggen, ga ik wat doen of laat ik het gebeuren? Oktober nadert en ik voel me bijna bezwaard dat ik niet voldoe aan het ideaalbeeld van de borstkankerpatiënt. Want het is de verkeerde aandacht waardoor ik elk jaar al half september een klein beetje opstanding word. Niet de aandacht zelf, maar al het klakkeloze knip- en plakwerk, wat elk jaar weer terugkomt. Doe jij dat en heb ik je nu gekwetst? Dat spijt me dan oprecht. Blijf vooral doorgaan met datgene waarvan je denkt er goed aan te doen. Ik neem het je niet kwalijk, want ik weet dat je het niet kwaad bedoelt. Maar heel misschien ben jij wel diegene die dit leest en gaat nadenken over wat ik schrijf. Degene die zich afvraagt wat dan wel zinvol is en die voortaan niet zomaar alles deelt. Als ik dan ook nog de gelegenheid krijg om te zeggen dat een donatie of wat persoonlijke aandacht wel het verschil kan maken. Dan heb ik misschien wel één iemand bewust gemaakt van het feit dat alle aandacht voor borstkanker echt niet altijd een privilege is…