Luchtkasteel

Het was een mooie zomer, maar het einde is in zicht de tijd is aangebroken om mijn tijdelijke onderkomen op te breken en mijn reis te vervolgen. Het was een heerlijk plekje dat mij beschutting heeft geboden tegen weer en wind. Ik heb vaak afgewacht, tot een storm de boel zou laten omwaaien, maar het bleef bij wat dreiging en een enkel buitje. Mijn tentje hield stand en veranderde gaandeweg in een klein paleisje. Maar nu is de tijd aangebroken om mijn paleisje af te breken. Mijn luchtkasteel vol mooie herinneringen, wensen en dromen.  Gebouwd op een fundering van liefde en hoop en opgetrokken uit alle kleine geluksmomenten die de zomer mij gebracht heeft.

Het afbreken van mijn luchtkasteel betekent wel het einde van mijn vakantie, maar niets of niemand pakt mij af wat ik in mijn paleisje heb beleefd en opgebouwd. Dat neem ik allemaal mee naar de volgende stap en nu die stap dichterbij komt, moet ik eerlijk toegeven dat ik toe ben aan de verandering. Want de rust was welkom, maar ik heb altijd geweten dat het tijdelijk was. Ik heb altijd geweten dat er naast mijn luchtkasteel ook gebouwd werd en ik heb regelmatig een kijkje over de schutting genomen. Ik heb de gevreesde opbouw nauwlettend in de gaten gehouden en regelmatig met mezelf overlegd, wanneer het tijd zou worden om in te grijpen. Want als het bouwwerk naast mijn luchtkasteel te groot wordt, zal het mijn paleisje overschaduwen en als het instort, ben ik elke zekerheid kwijt. Het is dus een kwestie van zorgvuldig te werk gaan. Want het is onmogelijk iets af te breken waarvan de fundering onverwoestbaar lijkt. Een te grondige aanpak, veroorzaakt instortingsgevaar en ik zou niet willen dat de fundering van mijn eigen luchtkasteel verloren gaat. Steentje voor steentje wordt dus het beleid en het resultaat is al bevredigend als we de bouw stil kunnen leggen. Want alleen dan blijft mijn eigen fundering onbeschadigd en blijft de hoop dat ik zelf verder kan bouwen op de hoop en de liefde die mij op de been houden.

Over een paar dagen is het zover en sluit ik mijn vakantie definitief af. Dan ga ik het avontuur aan en verlaat ik mijn luchtkasteel. Ik pak mijn koffer in en weeg zorgvuldig af wat ik mee wil nemen. Er is plek genoeg voor angst en onzekerheid, maar ik maak ruimte voor wat ik het hardste nodig heb in de komende tijd. Ik schuif de angst in een hoekje en stop de liefde, de hoop, de herinneringen en alle kleine geluksmomentjes in de uitpuilende koffer. Of het voldoende is, zal alleen de tijd leren, maar voor nu ben ik klaar voor mijn volgende reisdoel.