Een taboe, een onzichtbaar gegeven. Ogenschijnlijk onbelangrijk en zelden besproken. De seks waar ik vroeger zo enorm van kon genieten. Het stukje intimiteit die de relatie met mijn partner nu juist even extra bijzonder zou moet maken. Maar nu staat het af en toe tussen ons in, omdat de beleving zo veranderd is. Mijn lichaam reageert niet meer zoals het vroeger deed. Ik geniet nog wel, maar mis de natuurlijke aandrang. Ik heb behoefte aan de aanraking en de intimiteit, maar de verschillen tussen man en vrouw lijken plotseling verder dan ooit van elkaar verwijderd. Een stukje schaamte voor mijn gehavende zelfbeeld en de onrust in mijn lichaam. Want ik heb niet meer het gevoel dat we alleen met z’n tweeën het bed delen.
Kanker is bij ons onder de dekens gekropen en bemoeit zich met elke aanraking. Soms ligt het tussen ons in en soms moedigt het ons juist aan. Kanker heeft de kijk op seks en de beleving ervan veranderd en de weg terug is onbegaanbaar. We moeten opnieuw leren omgaan met de veranderingen van mijn lichaam en een manier zoeken om van kanker een aangename bedpartner te maken die ons de ruimte geeft om toch te genieten.
Soms geven we toe aan de verandering en soms verzet ik me hevig. Dan stuur ik de kanker mijn bed uit. Dan schakel ik al mijn gedachten en tegenwerpingen uit en zet ik mezelf over alle onzekerheid heen, uit liefde voor mijn partner. Dan kan ik genieten van seks en de kanker vergeten. De verandering is iets waar wij beiden mee om moeten leren gaan en elkaar opnieuw in moeten vinden. De zoektocht zal nooit meer ten einde zijn en seks is niet meer zo vanzelfsprekend. Maar elke keer dat we elkaar toch weten te vinden, hebben we kanker ons bed uit weten te sturen en komen we een stukje dichter naar elkaar toe.
femkevanrossum 
Ook ik ben nog steeds zoekende, en schaam me vaak tegenover mijn partner dat de ‘zin’ er niet meer is. Die drempel lijkt alsmaar hoger te worden.
Prachtig verwoord
Dank je wel