Beter nieuws kan ik er nu even niet van maken

Hoesten, hoofdpijn, spugen. Een zwarte vlek voor mijn linkeroog en een ribbel door het hele beeld. Bijna vier weken lang, af en aan. Eerst toegewezen aan de gevolgen van een antibioticakuur, maar voor mijn gevoel is er al een tijdje meer aan de hand. Ik slaap steeds een uurtje om wat bij te tanken, maar echt opgeladen raak ik niet. zodra ik een half uurtje op ben geweest, hunkert mijn lichaam weer naar slaap en zoeken mijn ogen wanhopig naar schaduw.

Twee weken op Texel, een vakantie met mijn gezin. Al de eerste dag gaat het mis, want helpen opbouwen kan ik niet. Elke keer als ik wat oppak, leg ik het weer weg, want mijn lijf protesteert. Er komt niks ut mijn handen en ik voel me volkomen nutteloos. Na drie dagen nog geen verbetering en de misselijkheid blijft. We bezoeken een lokale huisarts en ik krijg wat om het spugen tegen te gaan. Een dag later is het nog mis, dus we rijden richting boot, maar als ik onderweg bel met het ziekenhuis dat ik eraan kom, krijg ik te horen dat komen zinloos is.

We modderen aan en ik probeer steeds wel weer wat te ondernemen. Een uurtje langs de kartbaan, een middagje mee winkelen. Echt van harte gaat het niet, maar ik ben toch blij dat ik wat kan. Toch zit het me niet lekker en ik bel nogmaals met het ziekenhuis om dan ten minste een telefonisch consult aan te vragen. Als ik volgende week weer een kuur krijg, wil ik toch eerst even mijn zorgen bespreken. De afspraak staat en ik ga weer even liggen. Dan gaat mijn telefoon. De verpleegkundige belt, hoe het nu is, want ze had al de hele week niks meer van me gehoord. Dat is vreemd, merk ik op, want ik heb wel degelijk meerdere keren contact opgenomen. Ze hoort hoe zwaar ik het op dat moment heb en besluit contact op te nemen via mijn man. Dan gaat het snel. Spullen worden ingepakt en de caravan wordt afgesloten. Ik blijf op bed liggen, totdat alles klaar is en daarna rijden we richting de boot.

In het ziekenhuis staat alles op scherp. Er wordt een MRI van mijn hoofd gemaakt en er worden uitzaaiingen in mijn hersenen gezien. Meerdere kleintjes en één hele grote. Er zit veel vocht om die grote en daar komen mijn klachten vandaan. Het vocht drukt op mijn hersenen en zorgt voor hoofdpijn en misselijkheid. De enige manier om daar wat aan te doen is de tumor wegnemen, liefst per operatie. Een team gaat in overleg en een plan wordt gemaakt. Drie dagen lang is er overleg en een begin van het plan staat op een gegeven moment vast. Met een berg medicijnen wordt het vocht in bedwang gehouden en een operatie in kaart gebracht. De hersenuitzaaiingen hebben nu voorrang en mijn longuitzaaiingen worden even in de wacht gezet. De studie wordt afgebroken tot na de operatie en totdat daar weer een nieuw behandelplan voor is.

Dankzij de medicatie functioneer ik weer redelijk. Ik mag naar huis, tot aan de operatie volgende week. Heel rustig aan een klein beetje op krachten komen, zodat ik fit genoeg ben om de operatie te doorstaan. Beter nieuws kan ik er nu even niet van maken, maar het klinkt ook wel slechter dan het daadwerkelijk is. Het is een kink in de kabel die we nog niet hadden verwacht, maar wel degelijk hadden ingecalculeerd. Opereren doen ze alleen als ze het nut ervan inzien en de verwachtingen zo zijn dat ik er baat bij zal hebben. We doen voor nu vooral even een flink stapje terug…