Van een termijn van vijf jaar, naar een termijn van een week of negen. Dat is mijn vooruitzicht, mijn toekomst mijn leven. Want al is het niet gelukt mijn uitzaaiingen kleiner te krijgen, ze staan mooi wel stil en geven mij de komende negen weken de tijd om vooruit te kijken. Niet voorbij het volgende onderzoek, maar binnen de grenzen die mijn gezondheid toelaat. Het is zo dubbel om tegenover een arts te zitten die denkt slecht nieuws te brengen, terwijl jij blij bent met wat ze vertelt. Het is een kwestie van perspectief en de beperkte houdbaarheid waarin ik leef.
Want vanaf nu heb ik negen weken te leven. Niet omdat ik er na die negen weken niet meer ben, maar omdat mijn houdbaarheid dan pas opnieuw beoordeeld kan worden. Over negen weken kan mijn wereld compleet op zijn kop gezet worden en die wetenschap verkleind de wereld waarin ik leef. Ja, ik maak plannen, maar niet zonder voorzorg of het nodige voorbehoud. Ik boek een vakantie, maar neem wel gelijk een royale annuleringsverzekering. Ik leef binnen de beperking en maak zelden een uitstapje naar de toekomst, behalve als ik daarmee de toekomst van mijn gezin zeker kan stellen.
Ik leef intens, alsof de tijd dringt en ik leef door, alsof er niks aan de hand is. Dat is de overlevingsdrang en de hoop die ik koester. Gewoon verder leven, maar dan met een beperkte houdbaarheidsdatum. Dat schept verwarring, want mijn houdbaarheidsdatum staat nergens afgedrukt. Ja, in mijn medisch dossier en in mijn beleving, maar niet aan de buitenkant. Het enige bewijs is het ontbreken van afspraken, in mijn agenda, buiten de tijd die zojuist bij is geschreven. Lege bladzijden met slechts een enkele tandartsafspraak. Geen planning tot er een nieuwe houdbaarheidsdatum is vastgesteld.
Dat ik daardoor sociaal soms achter het net vis, is een bijwerking waar ik dacht mee te kunnen leven. Maar het doet wel degelijk pijn, terwijl ik weet dat de beperking aan mijn kant zit. Ik ben degene die niet vooruit kan kijken en weet heel goed hoe het is om wel een toekomst te hebben. Maar mijn gezondheid laat een toekomst niet toe en uit zelfbescherming moet ik dan afhaken. Dan kan ik alleen maar hopen dat een druk schema het ooit wel toelaat op korte termijn te plannen, als de dag is aangebroken dat mijn definitieve houdbaarheid is vastgesteld.
femkevanrossum 
Vroeger zei ik altijd, geen zorgen voor morgen, wie dan leeft, wie dan zorgt!!! Nooit geweten dat er een dag zou komen dat ik dit letterlijk moest nemen! Je hebt weer een mooie woordspeling Femke!
Lieve Femke, pin je niet vast op die negen weken; kijk gewoon vooruit. Het is de gewoonte om patiënten maar gerust te stellen tot het volgende onderzoek…enz…enz… Ga ervan uit dat het dan ook wel eens goed zou kunnen zijn; zelfs tegen hun verwachtingen in. Niet teveel tellen en fijn genieten van elke dag dat je goed bent of zelfs minder-goed maar toch SAMEN.
Sterkte en geniet maar van de fijne dagen met weinig licht buiten maar eens zoveel rondom jou; van iedereen die je graag ziet!
❤
Ik heb je blog al twee keer gelezen en realiseer me dat het ook over mij zou kunnen gaan. Toch herken ik me er niet helemaal in. Mij helpt het om juist wel voorbij die datum te plannen en tegen mezelf te zeggen: cancellen kan altijd, zo zonde als ik niet meer verder kan kijken want we gaan er tenslotte voor dat er nog wat tijd aan vastgeplakt gaat worden.
Ik denk dan ook altijd terug aan het verhaal van mn vriendinetje die net nadat ze hoorde dat ze uitzaaiingen had een nieuwe wasmachine nodig had. Ze kocht de goedkoopste….want ze ging toch snel dood.
Werd ze mooi genept, vorig jaar nu vier jaar later begaf dat ding het weer.
Als ik echt geen hoop meer had, zou ik helemaal niet vooruit plannen, geen vakantie boeken en geen nieuwe wasmachine meer kopen. Dat doe ik wel, maar voorzichtig en onder voorbehoud. Gelukkig is mijn wasmachine in prima conditie 😉
Hoi Femke, probeer niet te strak naar je houdbaarheidsdatum te leven. Mijn vriendin was langer beloofd….helaas het was haar niet gegeven…een vriendin van mijn moeder zou nog maar enkele maanden hebben…nu jaren later is ze er nog en het gaat goed! Voor haar was het erg moeilijk om verder te gaan. Heel raar, je krijgt bonustijd en raakt in een depressie…als je denkt dat het einde nabij is moet je kracht vinden verder te gaan…Ik wens je sterkte en hoop dat je nog lang houdbaar bent!
Lieve Femke ik wou dat er een conserveringsmiddel voor je bestond zodat je die beperkte houdbaarheid flink kon verhogen. Ik kan me zo goed voorstellen dat je sociaal in de klem komt. Vanwege je planning, maar ook vanwege het andere spoor waar jij nu noodgedwongen op terecht bent gekomen. Lieverd ik vind het heel knap zoals jij jouw belevingswereld kan en durft te omschrijven. XXX
Ik schrok me naar toen ik de eerste 2 zinnen las… die zat Fem! ‘Gelukkig’ bedoel je het als een cryptische omschrijving!
9 x 9 x 9 x 9 x 9 x 9 x 9 x 9 x 9 x ……. voor jou graag! X