De Olympische gedachte

Leven met kanker is overleven. Het is constant keuzes maken tussen kapot maken wat je lief is en liefhebben wat je kapot maakt. Het is geen wedstrijd met winnaars of verliezers, want wie niet overleeft, heeft niet per definitie verloren. Overleven met kanker zit niet in de kans op genezing, maar in de intensiteit die het leven krijgt en de manier waarop je daarmee omgaat.

In de sport gaat het om het goud. Een plekje op het erepodium en eeuwige roem. De afvallers verwerken de tegenslag door op te geven of door juist harder te gaan werken aan een beter resultaat. Voor mij zijn dat soms juist de winnaars, omdat ze leven voor hun passie, ondanks dat ze weten dat ze het erepodium misschien wel nooit zullen bereiken.

Het leven is geen wedstrijd met winnaars of verliezers en kanker is dat al helemaal niet. Toch wordt er vaak een vergelijking gemaakt. Maar als ik dood ben, heb ik dan verloren? Wanneer ik geen goud win, ben ik dat plekje op het erepodium niet waard? Als dat zo is, zou ik niks hebben om te bereiken en zou strijden op voorhand al zinloos zijn. Een sporter kan een keuze maken, maar voor mij is opgeven geen optie. Ik doe mee met het spel van overleven, omdat ik het leven te mooi vind om te laten gaan.

Ik vergelijk mezelf wel eens met een topsporter, omdat ik grote prestaties lever en mijn lichaam tot het uiterste drijf. Er is alleen een groot verschil. Ik doe niet mee aan een wedstrijd en ga niet voor het goud of voor een ereplaats. Ik ga voor het leven en voor mij is elke dag een gewonnen dag. Kanker is geen spel of wedstrijd en aan iedereen die de vergelijking toch blijft maken, wil ik vragen na te denken over wat ze zeggen. Wat doet een sportterm met iemand die weet dat hij of zij straks gegarandeerd een verliezer zal zijn? Voor wie toch over kanker blijft praten in sporttermen en spreekt over een overwinning of over een verloren wedstrijd, heb ik maar één antwoord klaar en dat is de Olympische gedachte:

Meedoen is belangrijker dan winnen!