Een kind of geen kinderen, een jongen of een meisje. Een hond of een kat, een fiets of een brommer. Sommige keuzes zijn meer wensen en sommige wensen zijn onbereikbaar. Keuzes kunnen verkeerd vallen, maar als wensen in vervulling gaan, zou je die kunnen koesteren. Maar er zullen altijd mensen blijven die nooit tevreden zijn, zelfs al krijgen ze een geschenk uit de hemel. Mensen die twee jongetjes krijgen, dankzij een medische behandeling en toch hun wereld in elkaar zien storten, omdat ze veel liever één meisje hadden gekregen. Mensen die hun zinnen hadden gezet op iets anders en zichzelf nu met mij vergelijken omdat ze hun zin niet kregen.
Dat de opbrengst teleurstellend is, kan ik nog wel begrijpen. Maar de vergelijking met kanker gaat mij toch echt iets te ver. “Wij voelen ons als een kankerpatiënt die nog maar een paar maanden te leven heeft”. Sorry, maar mag ik even vragen waar die referentie vandaan komt? Wie heeft ze de ervaring gegeven om zo’n conclusie te trekken? Vragen die in mij opkomen en bovenal de prangende vraag:
Als ze met mij konden ruilen, zouden ze dan hetzelfde denken?
Ik kan me niet inleven in hun teleurstelling, maar kan me er wel een voorstelling van maken. Ik heb geen kinderwens meer en al zou ik die hebben, dan heeft kanker het mij onmogelijk maken die wensen na te streven. Toch kan ik maar één ding denken, als ik het bericht lees van twee mensen die het ouderschap niet waard zijn. Er komt één vraag in me op die ik dolgraag zou stellen: mag ik alsjeblieft ruilen? Mag ik jullie twee zoontjes en nemen jullie mijn angst en mijn lasten dan over?
Meestal trek ik me weinig aan van dit soort berichten, maar vandaag voelde ik me aangesproken. Hoe het voelt om als kankerpatiënt nog maar een paar maanden te leven hebben, weet ik gelukkig nog niet. Maar ik kom wel in de buurt en weet ook hoe het voelt als elke kans op het krijgen van een kind verkeken is. Ik ken de teleurstellingen van het leven maar al te goed en accepteer mijn eigen lot. Ik zou met niemand willen ruilen, omdat er geen mens is aan wie ik mijn lot zou willen overdragen.
Tot vandaag. Totdat ik vanmorgen las hoe dit stel hun geluk verloochend en daarmee alle mensen met een kinderwens onrecht aan doen. Aan die twee egoïstische mensen zou ik dolgraag eens willen vragen: als het niet bevalt en de garantie is verlopen, mag ik dan nog ruilen?
femkevanrossum 
Jeetje, hoe durven ze! Ik ben ook geen moeder, Ik ben niet gezegend met een kindje ondanks 6 ivf behandelingen. Maar heb mijn moeder, schoonvader en vele andere verloren aan kanker. Hoe durf je zo’n mooie wens te vergelijken met een ziekte die zoveel mensen het leven kost. Ik vind het schandalig! Wat heb jij het goed verwoord! Ik wordt er alleen maar boos van.
Ik hoop dat ze die baby’s afstaan. Echt verschrikkelijk hoe kan het dat dit soort mensen IVF hebben mogen doen?
Er zijn zoveel andere mensen die met heel veel liefde nog een vierde keertje zouden willen. Die deze tweeling met liefde zouden ontvangen en opvangen.
Word er gewoon misselijk van.
Alsof je leven eindigt als je 2 jongetjes krijgt 😦
Een mooi moment van stilstaan bij dat wat je hebt,
omdat dat wat je níet hebt vaak belangrijker laat zijn.
Dankjewel dat je dit deelt, het is fijn om je blog te kunnen lezen.
Het moet niet gekker worden, hoe durven ze deze uitspraak te doen.
Normaal denk ik ook ach laat maar maar deze kan echt niet .
Snap ook niet waarom zulke mensen ivf mogen doen.